Onzichtbaar (deel 2)

In mijn vorige blog las je over de onzichtbaarheid van de gevolgen van hersenletsel. Ook de oorzaak van hersenletsel is soms onzichtbaar. Onzichtbaar op een CT of MRI scan. Zo kunnen we ons allemaal voorstellen dat er bijvoorbeeld tijdens een reanimatie een periode te weinig bloed en zuurstof naar de hersenen toe gaat. Dat daardoor hersenletsel kan ontstaan. We kunnen dit niet altijd zien op een scan. Wel hersenletsel, maar niet altijd te zien op een scan.

Bij iemand die in shock is door veel bloedverlies, bijvoorbeeld na een groot ongeluk, kan ook een periode te weinig bloed en zuurstof naar de hersenen hebben. Ook niet altijd zichtbaar op de scan en toch hersenletsel. Zuurstoftekort door een ernstige longaandoening. Niet altijd te zien op een scan. Wel hersenletsel… Een harde klap op het hoofd, waardoor de hersenen naar voren en naar achteren klappen binnen de hersenpan en de zenuwcellen worden uitgerekt. Wel hersenletsel, maar niet altijd te zien op de scan.

Bij bovenstaande voorbeelden kunnen we dit allemaal goed voorstellen. Toch wordt in deze gevallen lang niet altijd herkent dat het om hersenletsel gaat. “De scan is goed” krijgen mensen dan van de behandelend arts te horen. Heel fijn natuurlijk! Liever geen afwijkingen of de scan dan wel. Echter “de scan is goed” staat niet synoniem aan “er is geen hersenletsel”, en al helemaal niet synoniem aan “er is niets aan de hand”. Toch wordt deze conclusie regelmatig wel getrokken.

Een goede scan betekent dat het weefsel van de hersenen er goed uit ziet. Op een MRI met wat meer detail dan op de CT. Het zegt niet zo veel over het functioneren van de hersenen. Hoe signalen worden verwerkt, met welke snelheid signalen worden verwerkt, of hoe verschillende delen van de hersenen samen werken. In mijn optiek is het belangrijk om te kijken naar de klachten, iemands functioneren en de tijdslijn om te beoordelen of er sprake is van hersenletsel. Een neuropsychologisch onderzoek kan daarbij ondersteunend zijn, maar hoeft niet doorslaggevend te zijn.

En het goede nieuws; als je scan er goed uit ziet en het probleem dus meet over het functioneren gaat – je kunt trainen, werken aan je herstel!